مراسم #نخلبرداری یا #نخلگردانی در #آسیاب_برجی #کرج.
.
تعریفی که در لغت‌نامه دهخدا برای نخل آمده این چنین است؛ «نخل یعنی تابوت بزرگ و بلندی که بر آن خنجر، شمشیر و پارچه‌های قیمتی و آینه‌ها بسته است و در روز عاشورا با عنوان تابوت امام حسین (ع) حرکت داده می‌شود و چون شبیه درخت خرما ساخته می‌شود به آن نخل می‌گویند.»
عامه‌ی مردم هر کدام از عناصر به کار برده شده در نخل را نمادی از یک حادثه و متعلق به شخص خاصی در حادثه کربلا می‌دانند. به عنوان نمونه مثلاً خود نخل به عنوان جنازه سید الشهدا(ع)، سیاه پوش کردن به عنوان پارچه سیاه روی جنازه، شمشیر و نیزه‌ها به علامت تیر و نیزه‌های وارد شده بر بدن امام حسین(ع)، آیینه به عنوان نور وجود مبارک امام حسین(ع)، علم‌هایی که بر نخل بسته می‌شود نمادی از علمدار امام حسین(ع)، پارچه‌های زینتی که بر نخل می‌بندند به عنوان حجله حضرت قاسم(ع)، زنگ‌هایی که در قدیم می‌بستند به عنوان زنگ کاروان امام حسین(ع) و حتی سرطوق بالای نخل به عنوان کاکُل علی اکبر(ع) است و عزادارانی که نخل را برمی‌دارند نیز به عنوان تشییع‌کنندگان محسوب می‌شوند.
البته مراسم نخلبرداری با یک نظم خاصی اجرا می‌شود به طوری که با هدایت یک شخص به عنوان سردسته و با فریادهای «یا حسین، یا حسین» آن را جابه‌جا می‌کنند.
گاهاً اگر نخل بزرگ و سنگین باشد هر جبهه از نخل مربوط به یک یا چند محله می‌شود که در هنگام به حرکت در آوردن نخل باید در جبهه مخصوص خود قرار گیرند و نخل را هدایت کنند.
معمولاً شخص راهبر و فرمانده نخل، در پهنه جلوی آن روی یکی از چوب‌های نخل با آویختن شال عزا به گردن می‌ایستد و با حرکات دست، نخل‌بران را در جابجایی نخل هدایت می‌کند و یک یا دو نفر هم به نوک یا راس نخل، بالا می‌روند و در هنگام حرکت نخل، یکی اذان می‌گوید و دیگری، اشعار حماسی یا ابیاتی از دوازده بند مشهور محتشم کاشانی را می‌خواند.
نخل را معمولاً سه دور یا بیشتر به دور حسینیه می‌چرخانند و در پای آن نیز دام‌هایی را قربانی می‌کنند تا پس از ختم مراسم، بین نیازمندان تقسیم یا با پخت آش گندم از گوشت دام‌های قربانی از عزاداران پذیرایی می‌کنند.
Photo taken at: کرج
