یک شادمهر

高くそびえる山々の
荒々しい岩肌に
ただひとつたたずむ木の
樹齢はいくつだろうか

تو با چراغ دل خویش آمدی بر بام
ستاره‌ها به سلام تو آمدند: سلام
سلام بر تو که چشم تو گاهوارهٔ روز
سلام برتو که دست تو آشیانهٔ مهر
سلام بر تو
که روی تو روشنایی ماست…

#هوشنگ_ابتهاج

ما فرزندان پدران و مادرانی هستیم که با امید و آرزوی فراوان، برای رسیدن به عدالت و آزادی انقلاب کردند. پدران و مادرانی که نه تنها هیچ سهمی از انقلاب نخواستند که اتفاقا خود را بدهکار انقلاب می‌دانستند.

دوران کودکی ما در خاموشی و بمباران و آژیر قرمز گذشت. کودکی و نوجوانی ما با خاطرات جنگ و شهید و شهادت عجیبن شد. سرود کودکی ما “روز خوب پیروزی” بود و “آزاد و رها هستیم”. لالایی شبانه ما، نوحه‌های آهنگران و کویتی‌‌پور بود. زمزمه مادربزرگان ما، دعا و گریه به یاد دایی‌ها و عموهایی بود که در جبهه‌ها می‌جنگیدند و مظلومانه به شهادت می‌رسیدند. ‌ذوق و شوق ما، شنیدن مارش نظامی بود و خبر پیروزی رزمندگان. غم و اندوه ما، بدرقه بسیجی‌ها بود و بازگشت پیکرشان بر روی دستان مردم.

ما نه منافقیم نه ضدانقلاب. ساکت‌ و بی‌تفاوت‌ هم نیستیم. ما از خود انقلاب بودیم و برای این انقلاب و این نظام هزینه دادیم. به چهره‌های بزرگان انقلاب که نگاه می‌کردیم، یاد بزرگان صدر اسلام می‌افتادیم. همه سلمان و ابوذر و مقداد و عمار! یار و یاور محرومان و مستضعفان.

بزرگتر شدیم، انقلابیون به جان هم افتادند. فهمیدیم که چندان هم سلمان و ابوذر نیستند، اشتباهاتی هم دارند! اما توجیه ‌کردیم. گاهی حتی چشم بستیم و ندیدیم. چون پدران و مادران انقلابی به ما یاد داده بودند که مدافع انقلاب باشیم. می‌گفتند اشکالات مسئولان را نباید به پای انقلاب نوشت.

بزرگتر شدیم. سلمان‌ها و ابوذرها حالا مشغول واردات و صادرات و تجارت و جنگ قدرت بودند، گاهی هم اختلاس! یا…